Bembeke, 5 mei 2011.

Hallo allemaal,

Na een lui weekend aan het meer en een tamelijk drukke week met meer projectwerk dan we erg in hadden, kwam het paasweekend in zicht. Op Witte Donderdag worden ook hier in de kerk de voeten gewassen en omdat in Bembeke de Kathedraal van het bisdom staat werd het voetenwassen gedaan door de bisschop “himself”. Hij nam zijn taak serieus en waste er stevig op los. Het viel ons wel op dat, ondanks al zijn inspanningen, na het wassen alle voeten nog steeds pikzwart waren, behalve die van ons natuurlijk.

Op Goede Vrijdag hebben we meegelopen in de kruisweg “the way of the cross” zoals ze dat hier noemen. Een belevenis op zich. Een enorm grote groep mensen liep een route van zeker drie kilometer tussen de maïsvelden door naar de kathedraal, waarbij door een groep acteurs een echt houten kruis werd meegedragen. Onderweg werd op een aantal plaatsen, die als statie waren aangemerkt, gestopt. Iedereen moest dan knielen en werd er uitgebreid gebeden. De tocht duurde ruim een uur, was heel bijzonder en leverde ons een mooi stel beurse knieën op.

Paaszaterdag waren we ‘savonds na de paaswake uitgenodigd om bij de “Indian sisters” te komen eten. Wij tegen zessen samen met de zusters naar de kerk, om na een uitgebreide dienst met veel kaarsen en de gebruikelijke zang en dans ruim na negenen aan tafel aan te schuiven. Na een opening met paaseieren en het uitwisselen van cadeautjes, genoten we van een geweldig maal, wel met veel curry en kruiden maar heerlijk. Voor het eerst in al die jaren dat we na elf uur naar bed gingen en prompt als een blok in slaap vielen. Omdat we vonden dat we inmiddels wel “heilig genoeg” waren, hebben we op eerste paasdag de kerk de kerk gelaten en lekker uitgeslapen tot maar liefst half negen, wat ook een record was. Verder hebben we er maar een luie dag van gemaakt.

Tweede paasdag kregen we visite van de ouders en een zus van Kenneth, die kwamen bedanken voor de doos met kleding die ze via Kenneth hadden gekregen. Wij meteen weer de nodige kilootjes aardappelen en een heuse kip rijker. Zo gaat de kost mooi voor de baat. Ze zaten al zeker een kwartier binnen toen er plotseling een vijf weken oude baby vanachter de rug van oma tevoorschijn kwam. Ans viel deze keer de eer te beurt om het kind, een meisje, een naam te geven. “Johanna” vonden ze alle drie een prachtige naam, dus dat werd het. Ans kreeg haar naamgenote natuurlijk op schoot en ik maakte van de gelegenheid gebruik om foto’s te maken. Daarbij kreeg Ans het opeens knap warm. Wat bleek, zo’n kleintje produceert toch al heel wat vocht en zo zonder luier of ondergoed sijpelt dat vocht wel heel snel door. Resultaat: een drijfnatte rok, veel hilariteit bij de gasten en ik mocht natuurlijk niet mee lachen.

Na een paar dagen van de ene afspraak naar de andere en veel ergernis over het feit dat we alweer bijna vier dagen zonder elektriciteit en zonder water zaten, wat voor ons verwende westerlingen nog steeds niet wil wennen, was het plan om donderdag naar Lilongwe te gaan. Als er tenminste elektriciteit was want er was inmiddels wel weer volop benzine voorradig maar zonder elektriciteit werken de pompen bij de benzinestations niet, dus dat schiet ook niet op.

Gelukkig woensdagmiddag om vier uur was er weer stroom en konden we tanken.

Donderdag naar Lilongwe. Omdat we veel inkopen moesten doen en we nog nooit de gelegenheid hebben gehad om de stad eens op ons gemak te bekijken, hadden we besloten er een paar dagen te blijven. We vonden een aardig hotel, dicht bij het centrum, met goede en ruime kamers in een veilige omgeving, een goede keuken en ook nog voor een redelijke prijs, dus dat snel beslist. Zodanig zelfs dat de geplande twee overnachtingen als snel omgezet werden in drie en we Koninginnedag dit jaar dus in Lilongwe hebben gevierd, helaas zonder oranjebitter.

De stad maakt overigens een geweldige ontwikkeling door. Waar je er vijf jaar geleden nog bijna niets kon kopen, kun je er nu voor bijna alles terecht, overigens tegen stevige prijzen dus maar voor een zeer beperkte groep. De verschillen met de omgeving worden echter wel erg groot, want zodra je vijf kilometer buiten de stad bent houdt de ontwikkeling op en zie je rondom je alleen maar weer diepe armoede. Dat zou in de toekomst nog wel eens problemen op kunnen gaan leveren.

Voordat we er erg in hadden was het donderdag 5 mei. Niet dat er hier veel Bevrijdingsdag viel te vieren, maar het was toch een feestdag omdat vandaag de officiële overdracht plaats zou vinden van het laatste blok met drie klaslokalen dat MIM voor de RC-school in Bembeke heeft gefinancierd. Dit project dat vijf jaar heeft geduurd is daarmee af. De school staat er schitterend bij met 16 mooie klaslokalen, overigens voor 1600 leerlingen niks te veel, een stafkamer en een directiekantoor.

Het festijn zou om negen uur beginnen. Wij natuurlijk stipt op tijd en…………… jawel hoor, behalve wij en zo’n 1000 kinderen was er nog niemand. Langzaam druppelde het binnen en om tien uur waren er in de ogen van het schoolhoofd eindelijk voldoende “belangrijke” mensen aanwezig om te kunnen starten. Onderwijl was nog haastig een programma op papier gekrabbeld en een aantal keren overgeschreven omdat de kopieermachine nog niet tot de school is doorgedrongen.

Bleek dat wij voorop mochten om het lint door te knippen, wat Ans natuurlijk vakbekwaam deed, en om de sleutels te overhandigen. Deze sleutels bleken weliswaar niet te passen maar een kniesoor die daar op let, het festijn vond toch buiten plaats. Als teken van waardering mochten we daarna, als enigen, ten aanzien van de hele meute de handen wassen. Dat schijnt bij het ritueel te horen.

Na de officiële openingsdaad zang en dans van de kinderen en veel toespraken waarbij kwistig her en der veren werden ingestoken en er natuurlijk ook nog de nodige wensenlijstjes waren. Jammer overigens dat het geen Koninginnedag was want er werd zo vaak voor ons gebogen dat Ans zich net de koningin voelde, zeker toen we officieel tot “Malawianen” werden gebombardeerd en in klassieke kledij werden gestoken. Het stond goed.

Zo liep het snel naar twaalf uur toe en werd het officiële gedeelte afgesloten. De kinderen mochten naar huis en alle bobo’s kregen binnen het onvermijdelijke flesje frisdrank, tot onze verrassing deze keer vergezeld van een reuzebroodje wat iedereen smakelijk droog oppeuzelde. Honger maakt immers rauwe bonen zoet.

Na de maaltijd nog een vergadering met de stamoudsten en het schoolcomité, waarbij iedereen maar weer eens met de hand op het hart beloofde er alles aan te zullen doen om de school in goede conditie te houden, wat dat ook moge zijn.

Die middag zou Sister Rose nog langs komen (je weet wel die uit Mulanje op ruim drie uur rijden, waar ze voor ons een ziekenzaaltje uitruimen om te kunnen slapen).

Zij had van ons al eerder een aantal uniformen van IVT gekregen en ook deze keer hadden we aardig wat IVT werkkleding voor haar klaar staan. Samen met wat andere kleding, al bij al vijf verhuisdozen vol. Overigens heeft een van haar verpleegkundigen een mooie uitleg aan IVT gegeven, namelijk “I’m Very Tuff” (moet je er in houden Bram).

Wij waren er vanuit gegaan dat ze met de ambulance zou komen en dat die vijf dozen makkelijk mee konden. Wat bleek? Om kosten te besparen was ze met het openbaar vervoer, dat wil zeggen minibus, vrachtwagen en fietstaxi. Toen we dat hoorden keken wij al bezorgd en vroegen we voorzichtig hoeveel dozen ze dacht te kunnen meenemen. We vielen zowat van onze stoel toen ze heel resoluut zei: alles natuurlijk. Nou hoefde ze gelukkig niet naar Mulanje maar slechts naar Nakalanzi, wat “maar” twee uur ver is. Ze zou wel drie fietstaxi’s huren en de minibus was volgens haar ook geen probleem.

Nou maakten wij ons aanzienlijk meer zorgen dan zij, dus we hebben haar met de auto een eind weg gebracht naar de plek waar ze de bergweg moest nemen. Meteen geluk want er stond net een overvol vrachtwagentje klaar om te vertrekken. Nou is zo’n ding hier pas vol als er minstens een meter bagage op zit gepakt, met daar boven op een twintigtal mensen dus volgens ons kon ze daar nooit meer bij, maar dat hadden we mis. Er werd her en der wat bagage verstouwd en vaster aangestampt en jawel hoor alle dozen konden erbij. Ondertussen werd er iemand uit de cabine geschopt die achterop bij de anderen mocht, zodat de zuster voorin kon zitten en karren maar voor de eerste etappe over de bergweg. Daarna zou ze nog een stuk met de minibus moeten. Ruim twee uur later belde ze triomfantelijk op dat ze goed aangekomen was, inclusief haar vijf dozen. Zo zie je maar dat ook wij nog regelmatig voor verrassingen staan.

Al met al een mooie en spannende dag en omdat we voor de laatste week verder weinig spectaculairs verwachten laten we het hierbij en hopen we iedereen binnenkort weer in Nederland te zien.

Met dank voor alle telefoontjes, emails en kaarten, groeten we jullie voor de laatste keer vanuit Malawi.

Ans en Wil.

<< Terug naar de website